Paringsdansjes

“Wat eten we?”
“Gezouten aardappelstaafjes met een saus van ei geëmulgeerd met extra vergine olijfolie, vinaigre en Dijonmosterd.”
“Handgeslagen?”
“Nee, Calvé.”

Geef mij maar een kroket

En een patatje mét. Smaakt hetzelfde als die puntzak met zwets daarboven. En ik durf het te gaan halen op m’n slippers. Met mijn haar door de war, zonder mijn buik in te houden.

Lekker.

We willen er allemaal bij horen

We willen ertoe doen. Gewaardeerd worden als het even kan. Ook als we eigenlijk niets te zeggen hebben. Kijk maar op LinkedIn:

Het draait om cultuuraspecten binnen organisaties, waarbij het “at face value” nemen van mensen en authenticiteit waarderen belangrijke aspecten zijn.

Mijn toegevoegde waarde ligt in het designen en implementeren van de roadmap naar een wendbare structuur, innoverend leiderschap, agile rollenhuis en een continu lerende cultuur.

“Nee, dat is gewoon jargon“

Echt niet. Jargon is nuttig. Musculus rectus femoris is jargon. Want ook al klinkt dat ingewikkeld, het is echt effectiever dan ‘bovenbeenspier aan de voorzijde van het bovenbeen die van de heup naar de knie loopt’. Je hebt namelijk meerdere spieren aan de voorzijde van je bovenbeen die van de heup naar de knie lopen. Gebruik je geen jargon, heeft een chirurg voor je het weet de verkeerde spier te pakken. Slordig.

Nee, waar ik het over heb is Bluf. Zwets. Ingewikkelde taal zodat een ander je interessant vindt. Een soort van paringsdansje, maar dan met je kleren aan. Dat hoop ik dan, tenminste.

Is zo’n dansje een probleem?

Nou, eigenlijk: ja. Het is lege communicatie, langs elkaar heen praten. Sterker nog, vaak weten de sprekers zelf eigenlijk niet meer waar het over gaat. Een beetje met je veren wapperen: kijk mij!

Communicatie gaat over verbinding. Een paringsdansje ook, maar dat ligt toch net weer even anders. Praten over niets, leidt tot niets. Het doel verschuift van verbinding naar tegen elkaar opbieden. En het staat nog belachelijk ook.

Zo bereik je elkaar niet

Of je nu communiceert met een klant, een vakgenoot of iemand die je bij de buurtbarbecue tegenkomt, echt verbinding maken lukt niet als je staat te snoeven over je merkwaardes. Mensen willen gewoon weten wat je dóet.

(Dat van die buurtbarbecue neem ik trouwens alleen maar aan. Want buurtbarbecues mijd ik net zo hard als een workshop agile innoverend leiderschap implementeren.)

Stop met zwetsen

Als je boodschap hout snijdt, kun je altijd duidelijke taal gebruiken. Als iedereen dat doet, kunnen we weg van die gekke dansjes. Klaar met LinkedIn-geleuter. Gewoon het weer eens ergens over gaan hebben met z’n allen. Dan ben je pas écht authenticiteit aan het waarderen. Beter nog, dan snappen wij ook weer waar je het over hebt.

Lekker.