Over midwinter en geduld, een kerstwens

“Mam, hebben we beschuit?”

Ik verslik me in mijn koffie. “Waarom?”

Beschuit eet je als je maag van streek is. En de Grote Griepepidemie van 2019 bij ons thuis is net een paar dagen voorbij.

“Voor het kerstontbijt op school. Ik moet beschuit meenemen.”

O ja. Kerst.

Ik ben er met open ogen ingetrapt. Want na de griep volgden deadlines. En nóg meer deadlines. En daarmee een hele rits ‘o-ja-shit-dat-moet-óók-nogs’.

Een paar dagen later. School, adventconcert. Iedereen, van kleinste kleuter tot 8^e-groeper zingt mee met Midden in de Winternacht. Driestemmig schalt het door de zaal. Ik land eindelijk.

Kerstgekte

Onze kerstgedachte is omgeslagen in kerstgekte. We zijn vergeten dat er ook een leven is ná de kerstvakantie. En dat het dus níet draait om nog even snel een paar projecten afronden. En ook niet om pâté de foie gras gelardeerd met Wagyu-reuzel, of juist een vegan kerstkalkoen. Niet om een Macbook Pro onder de boom, of om de meeste glitters in je outfit.

Het is zo moeilijk niet

Kinderen snappen nog hoe het moet: lichtjes in de boom. Samen zingen op school. Iedereen bij elkaar. Ongegeneerd kerstkransjes snoepen, of ontbijten bij kaarslicht. Dat zijn de mooiste herinneringen. En dat zou kerst moeten zijn: een herinnering aan het warme gevoel van vroeger.

Het is de donkerste tijd van het jaar

Lang geleden was dit de tijd van naar binnen. De dagen waren kort, buiten was het koud. Het werk op het land lag stil. Binnen bij het warme vuur was er tijd voor opladen, en overdenken. Dat hebben we omgedraaid naar uitbundigheid. Zoveel mogelijk doen, buitenshuis, met zoveel mogelijk aandacht voor alles dat om uiterlijk vertoon draait.

Ik wens je toe dat je kunt landen deze midwinterdagen. Met aandacht voor jezelf en voor iedereen die je liefhebt. Dat iemand een hand naar je uitsteekt als jouw kerstsfeer ver te zoeken is. En dat je geduld hebt. Want geduld is de gemoedstoestand waarin je met jezelf in het reine komt .